Het sop is de kool wél waard!
Of: Waarom ik boos word over meningen van sommige mensen en dat ook nog publiekelijk opschrijf.
Het liefst zou ik me verwonderen, verbazen, zoals Youp van ‘t Hek ooit in een voorstelling bepleitte.
Dat stadium ga ik echter voorbij, als ik in mijn ziel geraakt word en dat gebeurde gisteravond.
In een praatprogramma op televisie mag een politica toelichten waarom ze een twaalfjarige jongen op directe wijze bekritiseerde op zijn aanwezigheid in een politieke arena en op zijn pleidooi over klimaatbeleid. (Voor wie het zelf wil beoordelen, zie: https://www.npostart.nl/op1/17-01-2020/POW_04596573 .)
Ze krijgt uitgebreid de kans om haar mening én gedrag te herhalen. De kern is dat politiek een hard spel is en dat kinderen daar niet in thuis horen; ze verwijt de ouders via het kind dat ze hem indoctrineren en geen kind laten zijn.
Jammer genoeg komt er weinig tegengas van andere gasten, als gevraagd wordt hoe zij hun kinderen het liefst zien. Toch liever gelukkig en zo lang mogelijk spelend. Een enkeling zegt het wel moeilijk te vinden en ziet dat kinderen ook wel met andere vraagstukken bezig zijn.
De presentatoren vragen de politica wat zij vindt van de kinderen van boeren die meegingen naar de demonstratie. Is dat geen voorbeeld van beïnvloeding door hun ouders? Helaas, voor boerenkinderen vindt de politica dat heel gewoon en die gedragen zich toch ook heel anders (zittend op een speelgoedtractor).
Verbazingwekkend dat woorden toch anders gewogen worden dan daden.
Enkele onderwerpen verder komt een oud-autocoureur aan het woord. Ter illustratie van zijn passie en talent wordt een filmpje vertoond, waarin hij als dertienjarige in een auto over een parcours crosst en oefent in slippen. Zijn hoofd komt nauwelijks boven het dashboard uit. Iedereen lacht en vindt het prachtig.
Ik zit te wachten tot de vraag komt of hij daar op die leeftijd niet te jong voor was.
Tot mijn verbazing wordt geen enkel verband gelegd tussen de twee onderwerpen.
Blijkbaar is voetballen en autoracen voor jongetjes in de ogen van sommigen het enige waar een kind leuk mee bezig kan zijn. Ik durf niet te denken aan het vooroordeel over meisjes, laat staan over mensen, die mens willen zijn en niet geslachtsgebonden benaderd willen worden.
Het doet me pijn dat talenten op het gebied van anders denken, kritisch denken, anders leren niet erkend worden. Ze mogen zeker niet op jonge leeftijd geuit worden. Sterker nog: volgens de politica zijn het de ouders en andere volwassenen die hun kind indoctrineren, ja zelfs misbruiken om meningen te verkondigen, die niet welgevallig zijn voor politici.
Het talent van de jongere wordt dus helemaal niet gezien!!!
“Het enige recht van een vrouw is het aanrecht.” Hoe (terecht) boos kon men over deze uitspraak worden. Ik hoop dat velen met mij net zo boos zijn over de betuttelende wijze waarop de twaalfjarige jongen – en vele anderen met hem – behandeld wordt.
En hoezo is de politiek een spel en ook nog een “keihard spel”? Het lijkt me een hoogst serieuze zaak om een samenleving te leiden en die een zo duurzaam mogelijke toekomst te bieden.
Dus wat mij betreft: niet alleen lof voor onze assertieve jongeren, maar ook een podium met invloed voor hun meningen en hun talenten. Dan kan ik me weer gaan verbazen over andere dingen.
18 januari 2020
Karin